Niezwykle ważnym elementem skutecznej terapii nowotworów jest precyzyjne dostarczenie dawki promieniowania w obszar guza. Radioterapia w leczeniu chorych na raka szyjki macicy może być realizowana: wiązkami zewnętrznymi (teleradioterapia) lub umieszczając źródło promieniotwórcze wewnątrz guza nowotworowego lub w jego sąsiedztwie (brachyterapia). Niezależnie od wyboru techniki napromieniania poszukuje się warunków przeprowadzenia procedur optymalizujących dawkę, jaką otrzyma pacjent w obszar guza oraz minimalizujących dawkę, jaką otrzymają narządy krytyczne, czyli pęcherz i odbytnica. Celem pracy jest zbadanie wpływu zastosowanego typu aplikatora na rozkład dawki w nowotworze szyjki macicy oraz narządach krytycznych u pacjentek leczonych brachyterapią HDR (ang. high dose rate). Plany leczenia zostały wykonane przy użyciu systemu do planowania leczenia Oncentra Brachy. Leczenie odbywało się z użyciem irydu-192 w 4 frakcjach po 7,5 Gy. W pracy porównywane zostały plany leczenia 30 pacjentek z wykorzystaniem trzech rodzajów aplikatorów ginekologicznych: ring, fletcher, igły śródtkankowe (w sumie 360 planów leczenia). Wartości dawek radiobiologicznych zostały obliczone na podstawie modelu liniowo-kwadratowego z uwzględnieniem współczynników α/β. Średnie wartości parametrów dawka-objętość zostały obliczone dla pęcherza i odbytnicy (D2 - dawka pokrywająca 2 cm3 objętości narządów krytycznych) oraz obszaru guza (HR D100, D98, D90 (ang. high risk) - dawki pokrywające odpowiednio 100, 98 i 90 procent objętości obszaru o wysokim ryzyku wznowy miejscowej.) Parametry te zostały porównane przy użyciu ANOVY dla trzech typów użytych aplikatorów. W wyniku analizy porównawczej najbardziej optymalny rozkład dawki w obszarze tarczowym zawierał plan leczenia wykorzystujący ring. Jeśli chodzi o narządy krytyczne to okazuje się, że dla pęcherza najbardziej optymalny rozkład dawki został otrzymany dla aplikatora typu fletcher. Dla odbytnicy z kolei, tak samo jak dla obszaru tarczowego, jest to ring.